Een lach. Het is woensdagavond. Plaats van afspraak is loods 4 op de gemeentelijke werkplaats het Fort, sinds jaar en dag het vaste repetitielokaal van Wonnebronne. De jongeren van Jacta verzamelen zich buiten in afwachting van de komst van hun regisseur Anneleen. Sommigen komen aan per fiets, anderen worden door mama of papa met de wagen gebracht. De sfeer is uitgelaten, het enthousiasme van de jeugd werkt aanstekelijk. Vanavond repeteren ze voor het stuk dat ze naar goede traditie zullen opvoeren in de weekends van het paasverlof. De keuze voor de productie van dit voorjaar is gevallen op “Het kamp”, een verhaal waarin een aantal jongeren hun tenten opslaan in de vrije natuur voor een op het eerste zicht geweldige vakantie, totdat de volgende ochtend blijkt dat twee van hun leiders spoorloos verdwenen zijn. Een aantal scenes zijn al ingeoefend, maar heel wat andere moeten nog worden opgezet en een eerste maal gespeeld. Het is een creatief proces van lange adem, dat soms met vallen en opstaan verloopt. Waar moeten de personages staan, hoe moeten ze zich uitdrukken, met welke intensiteit spreken ze hun zinnen uit? Niet vergeten om steeds met het gezicht naar het publiek te spelen en met voldoende stemvolume te spreken. En zouden we die laatste scènes niet herschrijven, want dat einde moet toch wat beter kunnen?
Niet iedereen zit altijd meteen op dezelfde golflengte. Er wordt soms wat gediscussieerd tussen onze jonge acteurs en hun regisseur. Maar de sfeer blijft goed. Uiteindelijk moeten ze er samen als groep staan als de opvoeringen plaatsvinden midden april. Ondanks wat vermoeidheid, is er op het einde van de avond nog volop energie aanwezig in het repetitielokaal. Er wordt nog steeds gelachen en geknuffeld.
Een traan. Het is de eerste zaterdagmorgen van het nog prille jaar als we het bericht binnenkrijgen dat Jenny Van Hulle onverwacht is overleden op reis. De wereld staat heel even stil. Jenny is één van de oudste leden van onze toneelvereniging. Zij was erbij toen Wonnebronne 40 jaar geleden boven de doopvont werd gehouden. In de beginjaren kon Wonnebronne nog niet terecht in het OC De Kleine Beer, want dat bestond eenvoudigweg nog niet. Er werd gespeeld op locatie in de drie deelgemeenten van Groot-Beernem, tot soms 12 opvoeringen per productie. Jenny speelde mee in het allereerste stuk “Ik ben er, … ik blijf er” en bleef nadien jarenlang samen met haar man Willy één van de drijvende krachten achter onze toneelvereniging. In tal van toneelstukken die volgden kon het publiek van Beernem, Oedelem en Sint-Joris genieten van het acteertalent van Jenny.
De laatste opvoering waarin ze met Wonnebronne op de planken stond was “Histories van alledaagse waanzin” uit 2011. Nadien besloot ze het wat kalmer aan te doen, maar ze bleef onze toneelvereniging immer een warm hart toedragen. Bij elke generale repetitie kwam ze nog steeds opdagen als aandachtige toeschouwer.
Een lach en een traan, het is het motto van heel wat toneelgezelschappen. Het leven zoals het is weergeven op een podium, met alle emoties die daarbij horen. Vreugde en verdriet kunnen soms heel dicht bij elkaar liggen. Dit jaar viert Wonnebronne zijn 40-jarig bestaan met een overzichtstentoonstelling die in september zal plaatsvinden in het Schepenhuys van Oedelem. Helaas zal Jenny daar niet meer in persoon bij zijn. Maar in ons hart en in onze gedachten zal zij steeds deel blijven uitmaken van de grote Wonnebronnefamilie.